توضیحات
تقریباً 55% از کل منیزیم بدن در استخوان‌ها و بقیه در درون سلول‌ها هستند. منیزیم و پتاسیم دو کاتیون بسیار مهم محسوب می‌شوند. Mg کوفاکتور بسیاری از سیستم‌های آنزیمی از جمله آنزیم‌های وابسته به ATP است. تنها 1 درصد از کل منیزیم در خون حمل می‌شود. در سرم تقریباً 55 درصد از منیزیم بصورت آزاد، 30 درصد همراه با پروتئین‌ها (عمدتاً آلبومین) و 15 درصد بصورت کمپلکس با فسفات، سیترات و سایر آنیون‌ها می‌باشد. از آنجائیکه بدون توانایی زیادی در حفظ منیزیم دارد کاهش شدید منیزیم معمولاً مشاهده نمی‌شود. افت منیزیم در خون می‌تواند بعلت از دست رفتن آن از طریق کلیه‌ها، اختلالات سیستم گوارشی و بعضی روش‌های درمانی ایجاد شود. کاهش منیزیم سبب افزایش تحریک پذیری عصبی – عضلانی می‌شود و می‌تواند سبب کاهش کلسیم خون همراه با علائم عصبی گردد. افزایش منیزیم در خون تقریباً همیشه بعلت افزایش مصرف رخ می‌دهد (parenteral therapy، دوز نامناسب ترکیبات درمانی مانند سولفات منیزیم) کاهش دفع منیزیم در نارسائی‌های شدیدی کلیوی و درمان با ترکیبات حاوی منیزیم (درشستشوی معده، آنتی اسیدها)می‌تواند سبب افزایش منیزیم در خون شود. دپرسیون سیستم عصبی – عضلانی یکی از نمونه‌های اصلی مسمویت با منیزیم است.